Yok olmuyor işte hiçbir şey. Bunca zamandır hayatımda bir şeyleri rayına oturtmak için çabaladım ama olmuyor. Neyi tutsam elimde kalıyor. Okuduğum bölümde pek başarılı değilim. Aşk konusu zaten hiç olmadı ve olmayacak gibi görünmekte :D. Yaşımın biraz büyük olması gerekçesiyle kendi yaşıtlarıma içimi dökmek istediğimde ‘kocaman adam oldun bunlara mı üzülüyorsun’ tepkisi almaktan anonim şekilde yazar oldum ve asıl garip taraf beni anlayan insanlar hep benden yaşça küçük insanlar. Ben fiziksel yaş olarak büyüyen ama ruhen büyüyemeyen biriyim. Klasik gibi gelmiş olabilir size ama öyle. Ben her geçen gün artan sorumluluklarımla başa çıkamıyorum artık. Ben yapamıyorum. Bunlar belki son sözlerim çünkü 23 sene boyunca hiç sevilmemek insana koyuyor bazen. Kendi içine kapanmasını, inancını yok ediyor. Fazla duygusal olmakla suçlanıyorum ama o dedikleri kalıpta duygusuz ruhsuz biri olmakta istemiyorum. Ben ne kimseyi incittim ne kimsenin duygularıyla oynadım ne isem oyum. Ama bu durum insanların en fazla ‘iyi bir insansın’ demesiyle kalıyor. Sonra onlar kendi yapmacık hayatlarına geri dönüyorlar. Ne yapabileceğimi bilmiyorum. Tek fark ettiğim burada bunları okuyan insanların gerçek hayatta kimsenin beni dikkate almadığı kadar dikkate aldığıdır. Sizin yorumlarınızı defalarca okuduğum oluyor burası benim için bir kaçış kapısı. Bunu okuyup halimi takmayan insanlar siz yaşamazsınız umarım bu durumu umarım hepiniz hayatınıza bağlanmak için bir neden bulursunuz. İyi günler.
