hayatta çok inişlerim ve çıkışlarım olmuştur. ama hiç bu kadar dibe vurmamıştım.yıllardır işsizim… ailemin sırtında bir yük olduğumu düşünüp kahroluyorum. işe yaramama duygusu kendimden nefret etmeme sebep oluyor. bir sabah uyandığımda her şeyi unutmuş olarak adımı bile hatırlamamayı dileyerek uyuyorum. ertesi gün yine ben olarak uyanmak kadar acı veren hiç bir şey yok! intihar etmeyi düşünsem de ne bunu yapacak cesaretim var ne de ailemi üzmeye hakkım var.
