İnsanın bi noktası var. O noktaya geldiğinde üzülmek istesen de üzülemiyor, duygulanmak istesen de duygulanamıyor, sevemiyorsun.Gün geçtikçe gerçek anlamda taş kalpli, buz gibi bir insan olmak vicdan azabına neden oluyor. İçsel çatışmalara bile girmiyorsun artık.Birine yakınlık duyuyorsun. Arkadaş veya özel biri,farketmez. En ufacık bir hareketinde silip atıyorsun. Üstüne durmaya değer bulmuyorsun.Belki çok güzel olacak bir şeyi yok ediyorsun. Belki de zaten bok gibiydi bilemezsin. Herkesten uzak olmak kendi alanında yaşamak istiyorsun.Leş gibi, sevemeyen, değer veremeyen robot gibi bir insan oluyorsun. Sevilmekten çok sevmek hayata bağlıyor insanı. Sevemiyorsun ki amk.Hissedebildiğim, safca sevebildiğim, tüm kötülükleri gördüğüm halde insanlardan vazgeçmediğim zamanları özledim. Sizi değil. Kendimi özledimBen insanlardan vazgeçeli çok oldu.Hata yaptım belki bilmiyorum. Siz yapmayın.Sevin kendinize engel olmayın.Acı çekin.
