Siz hiç oturup iki kelam edemediğiniz birini sevdiniz mi?Ben sevdim konuşamadım belki ama gözlerinin taa içine bakıp yalnızlığını gördüm içindeki saflığı ve iyi niyeti gördüm dünyanın pis düzenine karşı rol oynayamayıp saçmalayıp sinir oluşunu gördüm. Sonra ona yalnızlık çok koydu sırf yalnız olmamak için farklı biri oldu sonra canımı çok yaktı bilerek ve bense hala bir ümit onu bekliyorum belki geri gelir diye belki o sahte ilişkisini bitirir diye ama bilmiyorum onu benden daha çok sevmiştir belki bugüne kadar ayakları yere sağlam basan bir kadın olmaya çalıştım çalıştım çabaladım kendimi her alanda geliştirdim kimseye üstten bakmadım kimseyi kırmayayım diye çok uğraştım çabaladım hep iyi biri olmaya çalıştım sorun şuydu ki kimse beni anlamadı insanları anlamak için kendimi yırttım kimse bana halimi hatrımı sormadı. Nasıl olduğum kimsenin umrunda olmadı sadece güçlü biri olduğum için yanlarında olmamı istediler bana sahip olmak istediler hayatta kimse tarafından cidden anlaşılmadım çok çabaladım herkese gerek duygusal ilişkilerimde gerek arkadaşlık ilişkilerimde fedakarlık yapmaktan hiç çekinmedim destek olmak için çok çabaladım. En sonunda saf salak alık olarak algılanıp sadece kullanıldım. Sonrada hep çok sert tepkiler verdim çünkü hazmedemedim. Ve hep ben cezalandırıldım hep. Yalnızlaştırıldım konuşulmadı benle çağırılmadım hiçbir yere ve ekildim defalarca niye insanlar insana bu kadar az kıymet veriyor ne yetmiyor bu devirde insana. Ne olurdu bir kere olsun birlikte olabilseydik ne e beni sevginle sakinleştirseydin ben de bilmiyorum neden bu kadar kızıyorum ama bazen tüm bunlar olurken bu kadar kendimi aşmaya çalışırken bu kadar seni anlamaya çalışırken( sırf ruh halini anlayabilmek için instagramda beğendiğin gönderileri bile takip ediyorum biliyor musun) aslında çok emek veriyorum ama onurumu gururumu ve zaten çok az olan özgüvenimi kırma diye belli etmek istemiyorum ve şuan sevgilin var yani enson öyleydi hala takipleşiyırsanız hala daha da sevgilisiniz zannımca bazı kızlar sevgilileri olsa dahi erkeklere yürüyor ya da sevgilisi varken dahi birileriyle flört ediyor veya yeni bir ilişkiye başlıyor ben bunların hiçbirini yapamam etik olmadığı için kendime yakıştıramadığım için ve ne olursa olsun bir şeylerin başlıycaksa bile güzel başlaması için ama bakıyorumda o insanlar çok mutlu ve ben yalnız ve mutsuzum.Sanırım ben hatalıyım belki de bu dünya benim dünyam değil. Belkide yazılı olmayan kuralları ben bilmiyorum kavrayamıyorum. Umut ediyorum mutlu olabileceğim başka bir evren vardır. Neyse doldum gene etik mutluluk değil ama ben yapamıyorum beceremiyorum etik olmayan şeyleri keşke ailem beni böyle yetiştirmeseydi. Belki o zaman daha mutlu olurdum insanın iyi bir ailesinin olması ve onu iyi yetiştirmesi bu devir için gerçekten boktan bir şeymiş mutlu.
