“… Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardı,
Gecelerde ve yalnız.
Vermeye az buldunuz
Yahut vaktiniz olmadı.”
Velhasıl kelam arkadaşlar, “Sevmeleri Yarınlara Bırakmayın.”
“Yarın/Sonra/İlerde; konuşuruz/hallederiz/buluşuruz/yaparız” vb. diye uzar gider değil mi ? Hiçbirimizin bir dakika sonrası bile garanti değildir. Kim, yarına çıkacağının garantisini verebilir ki ?
Savaşlar, krizler, virüsler ve daha nicesi… “Dünyanın sonunda doğmuş” gibiyiz değil mi ?
Bir yıl önce şubat ayındaki gibi; bir gece yarısı betonun, kolonun ve kirişin arasında savaşan insanları aklınıza getirin.
Keşke o masum insanlar yerine sadece benim üzerime betonlar yağsaydı. En azından yaşama sevinci olan mutlu insanlar kalırdı dünyada