4 koskoca sene belki üniversitedeki aşk hayatımı heba ettim bu platoniklikle ama. Bilmiyorum işte sevgililerinin olmasını gözümle görmeme rağmen bırakamadım. Kendime acı çektireceğimi bile bile devam ettim yanında olmaya ki , o kadar sevdim ki en yakınındaki kişi oldum. Ama o beni görmedi bile onu o kadar iyi tanıyorum ki gidip açılsam ne söyleyeceğini harfi harfine yazabilirim bir kağıda. Ama zamanında aldatılmış biri olarak şu anda karşısına çıkmanın ona ve sevgilisine yapılacak büyük bir ayıp olduğunu düşündüğümden geri kaldım. Şu anda ondan uzak kalmak için arama mesafe koydum. Ama onu şimdiden özledim. Öyle çok muazzam biri değil ama gayet iyi bir insan. Mesafe koymamın sebebini kendisi sanıyor benim yalnız kalmak istemem sanıyor ama değil. Durum bu ama karşısına çıkıp söyleyemeyeceğim herhalde. Bu benimle mezara kadar gidecek. Ona doğum gününde sevgilisiyle küsken çiçek alacak kadar sevdim ama o yine de bunu yakın arkadaş hediyesi olarak algıladı. Ertesi gün ise sevgilisiyle barıştı zaten. Kısacası 4 sene sevmeyin demeyeceğim onun da güzel tarafları var ama ihtimaller çok önemli. Benim gibi pembe bir dünyada büyüdüyseniz eğer öyle kitaplar çarpışır ve hayatının aşkını bulurum kafalarına girmeyin. Umarım benim yaşadıklarımı siz yaşamazsınız. Herkesin önerdiği gibi ”GİT AÇIL!!!” lafına pek katılmamakla beraber 4 senede beklemeyin. Cidden elinizden kayıyor hayat zaten oluru varsa olur da olmuyor. Kız veya erkek asla korkmayın sevmekten. Bu konuda başarısız birinden alınan tavsiye ne kadar sizi etkiler bilemem ama sevin.( Çok duygusal oldu bu da altına yorumlar doluşur şimdi ama kalın sağlıcakla :D)
