Hayatıma insan alma konusunda her zaman seçici oldum. Hele ki partner konusunda çok daha seçiciyim. Buraya pişmanlık veya ilgi çekme amaçlı yazdığım düşünülmesin, şu an elimde sigara arkada “efkarım birikti sığmaz içime” çalıyor. Düşündüm de yanlış zihinlerde konaklamaksa, barınacağın hiçbir kalp olmaması daha iyiymiş. Ara ara girişimler oldu ama belli bir yerden sonra zeka, anlaşabilirlik işin içine girince de bırakıyor insan. Güzellik en fazla gözü doyurur. Karşısındayken kendini rahat hissetmeyeceğin ilişki, olmamıştır. Hele ki benim zaten streste, kızgınlıkta dil dolanıyor, yok abi almayım.
