Bir zamanlar ona hayrandım..Yaşamayı,hayvanları deli gibi sevmeyi,kitaplarla sevişmeyi,şiirler yazmayı,sanatla uğraşmayı,klasik müzikleri,gerçek aşkı tatmayı,tattırmayı oldum olalı sevmiştim zaten.Sap gibi yaşamaktan korkardım hep,biri olmak lazım bu hayatta,belkide bundandı incinmelerim,üzülmelerim,kırılmalarım,hayal kırıklıklarım..rutin hareketlilikler arasına saklanmış,aniden kendini belli eden,içinde ‘sen’ olan anılar,yaşantılar..Evet bir zamanlar sana hayrandım,kokuna,gülüşüne,saçlarına,düşüncelerine,zevklerine herşeyine hayrandım,çok şanslı olduğumu düşünüyordum nedense,hiç ummadığım anda hayat tanıştırmıştı bizi.Sürpriz yapmıştı ikimizede.Birbirimizden habersiz.Şimdi yazarken düşünüyorumda kendi kendime aradan çok uzun zaman geçmiş,ikimizde ayrı yollardayız,neden yazıyorum bunları diye,içimi dökmek istedim sadece,ve belliki içimde hala sen varsın,bir şekilde yaşatmaya çalışıyorum seni,unutmak istemiyorum seni,beceremiyorumda..Yazının başında ‘hayrandım’ demiştimya,ben sana hala hayranım..
