Hep sorarım kendime, bi insan neden bir diğerinin rüzgarına kapılır diye.
Sonra birden farkederim ki insanlar yalnızlıktan korkar oldular. Yalnızlık? Yalnızlık der dururum. Geceler gündüzü ben ise yalnızlığımı kovalar dururum. Yakalayamadığımı yakalayamayacağımı anlayınca peşini bırakır çöker kalırım. Bi süre uzaklaşırım ondan, dünya yuvarlaktır ya. Ne kadar dönersen dön aynı yere gelirsin bende tekrar yaklaştığımı hisseder ayaklanır ona doğru koşarım. Tabi cesaretim kırılmıştır bi kere. Bu seferde kaçmaya başlarım ama artık öğrenmişimdir 4 duvar arası yalnızlığın sadakatini. Yakalanacağımı hissettiğim an örerim 4 duvarımı kat kat. Sonra ne ihanet ne yalan girebilir içeri. Yakalamayın öyle, birilerinin rüzgarına kapılmayın. Gerekirse yaprak kımıldamasın ama siz yinede rüzgarsız kalmayı öğrenin. Öğrenin çünkü gün bittiğinde ne rüzgar kalır ne yağmur.
