İlk gördüğümde onu, bir şeyler hissetmeye başlamıştım. Evet öyle pat diye aşkımdan ölmedim ilk görüşte(bazen öyle olabilen bir insanım, tamamen saçma kişilere karşı). İlk başlarda takmadım geçer bir süre sonra dedim. Ama her gördüğümde bu his daha da güçlenmeye başladı. Belli bir yerden sonra ise iyice saplantı halini aldı. Daha önce de olmuştu defalarca bu saplantı. Ve her seferinde sonuç aynıydı. Utangaçlığım yüzünden aramızda hiçbir konuşma olmazdı. Bu saplantı iyice artardı ve ona bakamaz hale gelirdim. Gördüğüm Zaman gözümü kaçırırdım. Evet gidip konuşabilirim ama yapmıyorum çünkü malım ben. Neyse, saplantı söz konusu olduğu zaman zihnime söz geçirmesi gerçekten çok zor bir şey. Bu yüzden bu konuda yapabileceğim bir şey yok. Maalesef aynı sınıftayız sene bitene kadar böyle devam edecek. En azından senenin sonuna doğru yüzüne bakabileceğini düşünüyorum. Belki saplantım başka birine kaydığı zaman gidip konuşabilirim bile önümüzdeki sene.