Kime itiraf ediyorum niye ediyorum bilmiyorum. Sanırım sadece bunları yazarak kendime itiraf ediyorum. Çünkü yoruldum. Güçlü gibi gözükmekten, mutlu davranmaktan yoruldum. Kızıyorum da şu an kendime. Neden zayıfça davranıyorsun diyorum. Kendime bile gerçekleri söylemeye katlanamıyorum. Kendime bile bunları söylemek ağır geliyor ama gitsin artık bu yük üzerimden. Ne düşündüğümün kendimce bi değeri bile yok. Duygularımı hiçe saymaktan başka bi şey yapmıyorum aslında. Sanki her şeyin sorumlusu duygularmış gibi. Sanki her duygu seni zayıflatan güçsüz düşüren bir illetmiş gibi. Mutlu olmak bile ağır geliyor. Çünkü kısa süreceğini biliyorum. Sonunda yine kötü şeyler olacak diyorum. Kim iyi kim kötü karar veremiyorum. Beni günlerce ağlatan, kendimi hiç olmadığım kadar yalnız hissettiren insanların bile iyi yanlarını hatırlayıp nefret edemiyorum. Bunları benim yüzüme vurdular diyorum yine kar etmiyor. İyilikti sonuçta diyorum. Diğer yandan beni seven insanlara bile tam güvenemiyorum. Çünkü kırılmak ne kadar acıtıyor biliyorum bi daha yaşamaya gücüm olmadığını biliyorum. Çünkü o değer verdiğim insanlar acıttı en çok canımı. Değer vermeye gücüm yok. Birine koşulsuz inanmaya gücüm yok. İyi ki varsın cümlesi bile ağır geliyor bana. Niye diyor bunu diyorum. Ne kadar tanıyo ki beni. En fazla ne kadar sevebilir ki. Sevemez bunu da biliyorum. Ama sanki bunun sonu gelmeyecek gibi. Kimsenin beni sevdiğine inanamayacakmışım gibi. İçimdeki yalnızlığa asla çare olmayacak gibi.. Böyle yazınca pesimist biri olduğumu ben bile düşündüm ama öyle bile değilim. Yarın bu yazdıklarıma katılamayacağım hatta. Her dakika değişen düşünceler çok yorucu. Yarın ne saçmalıyorsun bunları yaşayan bir tek sen misin diyeceğim. Senin yaşadıkların da ne ki, dünyada neler olup bitiyor senin yorulmandan kime ne diyeceğim. Evet kısaca böyle işte. Keşke her şey çok net ve basit olsa. Basit bir insan olmayı daha çok isterdim galiba. Not: aşkla falan alakası yok aşk acısı çekmedim bile hiç
