Keşke demeyin deniyor. Keşkeyle dolu oysa ki hayatım. Şimdi daha çok keşkem var. Ne açabilirim derdimi, ne dinleyen bir çift yeşil göz var artık. Belki o gün yapacağımı yapmadım ama bugün daha da ağır geliyor her şey ve bunu keşke bilse. Görebilse. Baştan umut etmekle yanılmışım. Hayatta ilk defa hayal ettim, ilk defa. Ilk defa hiç ait olmadiğim bir dunyada kendimi ait hissettim; hem de daha ilk günden. Huzurla uyuduğum o ilk gün… O sıkışmış binalar bana öyle huzurlu geldi ki, hayatımın sonuna kadar orada kalabilirdim. Bir insanı sevmek ne güzel şeymiş! Ama hayal yok artık. Bir an önce işlerimi halledip uzaklaşmak istiyorum bu şehirden, bu ülkeden, kalbimden. Kimsesiz kalmak değil canımı yakan; bu yaşımda yuvam oldu diye seviniyordum. Şimdi yuvasız kaldım.
