Karşılaştık ama kesişmedik

Kısacık da olsa bir an seni görmek istedim. Uzun zamandır neden karşılaşmadığımızı sorguladım, düşündüm durdum-şuna inanırım ki bir şeyi yeteri kadar istersen gerçekleşir-acaba yeteri kadar istemedim mi diye günlerce zaman harcadım. Daha sonra günler günleri kovaladı, yapraklar sararmaya…sen unutulmaya yüz tuttun. Güneş daha geç doğmaya başladı, sen bende bir gül misali solmaya… ve farkında olmadan bu duruma alışmaya başlamıştım çünkü sen artık pek uğramıyordun buralara; bir neden geçmişten her geçen gün uzaklaşmam, diğer bir neden ise her günki koşturmacam içinde kaybolman.

Ve biliyor musun uzun bir aradan sonra dün uğradın. Hoşgeldin, buyur geç otur deyip karşıma aldım, uğramamana üzülsem de biraz sohbet ettik ve tekrar olduğu gibi hayallere dalıp yine düşünmeye ve sorgulamaya başladım. Gülüşün o kadar güzel ki, bakınca sende kayboluyordum. Bazen gülümsüyor bazen üzülüyordum anlayacağın karışık duygular içerisindeyim. Karşında ne diyeceğimi bilemiyorum ama gözümü kapatıp tekrar tekrar sana odaklanıp devam ediyorum. Hayallerde gezinirken gerçekten şuna inancım tamdı ve en yakın zamanda gerçekleşmesini istiyordum: Elbet bir gün karşılaşacağız. Sen de bunu bilerek kaç gece ay ışığında uyuyakaldın?

Beni adım adım aşağı süren merdivenler sanki farkındaydı her şeyin. Tam beni aşağı sürdükten sonra bir adım daha atacaktım ki önüme aniden biri çıkıverdi ve her zaman olduğu gibi kafalar doğruldu, gözler ilk hamlesini yapıp her şeye şahit oldu, sen de inanır mısın; zaman birden durdu, geçmek bilmedi. Saniyeler süren gözlerin kopamadığı bir bakışma ve tek kelam etmeden yoluna devam eden iki yabancı. Yollarımız kesişiyor gibi görünüyordu çünkü ikimizin de yolu birbirine dikti fakat birimiz diğerinden hızlıydı, işte o sendin. Kesişme noktasına bir adım dahi olmayan kısacık mesafem kalmasına rağmen gözlerimde güler yüzün, kulağımda ise uzaktaki birine seslendiğin tanıdık sesin ile veda ettin. 

Beni tanır mısın, bilir misin? Bilmem, belki… O an bile bana yetti, o anın ne kadar büyük olduğunu saniyede yaklaşık 9.2 milyar kez titreşen sezyum-133 atomundan anlayabilirsin. Tabi o an benim için 9.2 milyar titreşimden de fazlaydı. Ve son olarak bunu biliyorsun ama bir daha hatırlatayım istiyorum. Uğradığında sana çokça kez söylemiştim hayallerde, bir inancım daha var. Hayallerde mi kalır, sen de mi gerçekleşir? Gözümü kapayıp açtığım bir hayalde senin karşımda belirmen dileğiyle hoşçakal. 

( :D.

Biraz daha detay verir misin

Kısacık da olsa bir an seni görmek istedim. Uzun zamandır neden karşılaşmadığımızı sorguladım, düşündüm durdum-şuna inanırım ki bir şeyi yeteri kadar istersen gerçekleşir-acaba yeteri kadar istemedim mi diye günlerce zaman harcadım. Daha sonra günler günleri kovaladı, yapraklar sararmaya…sen unutulmaya yüz tuttun. Güneş daha geç doğmaya başladı, sen bende bir gül misali solmaya… ve farkında olmadan bu duruma alışmaya başlamıştım çünkü sen artık pek uğramıyordun buralara; bir neden geçmişten her geçen gün uzaklaşmam, diğer bir neden ise her günki koşturmacam içinde kaybolman.

Ve biliyor musun uzun bir aradan sonra dün uğradın. Hoşgeldin, buyur geç otur deyip karşıma aldım, uğramamana üzülsem de biraz sohbet ettik ve tekrar olduğu gibi hayallere dalıp yine düşünmeye ve sorgulamaya başladım. Gülüşün o kadar güzel ki, bakınca sende kayboluyordum. Bazen gülümsüyor bazen üzülüyordum anlayacağın karışık duygular içerisindeyim. Karşında ne diyeceğimi bilemiyorum ama gözümü kapatıp tekrar tekrar sana odaklanıp devam ediyorum. Hayallerde gezinirken gerçekten şuna inancım tamdı ve en yakın zamanda gerçekleşmesini istiyordum: Elbet bir gün karşılaşacağız. Sen de bunu bilerek kaç gece ay ışığında uyuyakaldın?

Sonunda bugün (7 kasım) karşılaştık. Beni adım adım aşağı süren merdivenler sanki farkındaydı her şeyin. Tam beni aşağı sürdükten sonra bir adım daha atacaktım ki önüme aniden biri çıkıverdi ve her zaman olduğu gibi kafalar doğruldu, gözler ilk hamlesini yapıp her şeye şahit oldu, sen de inanır mısın; zaman birden durdu, geçmek bilmedi. Oysa saniyeler süren gözlerin kopamadığı bir bakışma ve tek kelam etmeden yoluna devam eden iki yabancıydık. Yollarımız kesişiyor gibi görünüyordu çünkü ikimizin de yolu birbirine dikti fakat birimiz diğerinden hızlıydı, işte o sendin. Kesişme noktasına bir adım dahi olmayan kısacık mesafem kalmasına rağmen gözlerimde güler yüzün, kulağımda ise uzaktaki birine seslendiğin tanıdık sesin ile veda ettin. 

Beni tanırsın fakat bilir misin? Bilmem, belki… O an bile bana yetti, o anın ne kadar büyük olduğunu saniyede yaklaşık 9.2 milyar kez titreşen sezyum-133 atomundan anlayabilirsin. Tabi o an benim için 9.2 milyar titreşimden de fazlaydı. Ve son olarak bunu biliyorsun ama bir daha hatırlatayım istiyorum. Uğradığında sana çokça kez söylemiştim hayallerde, bir inancım daha var. Hayallerde mi kalır, sen de mi gerçekleşir? Gözümü kapayıp açtığım bir hayalde senin karşımda belirmen dileğiyle hoşçakal. 

( :D.

belki benim kağıt param bi sekilde done dolasa senin cebine girmistir
sabah 8.30 ringine sen kosa kosa yetisirken ben yurudugumden gec kalmisimdir

bunun bana yazılmış olmasını dilerdim

Bu kadar güzel şey yazmışsın, yazdıklarının onda birini onun yüzüne söylesen ya da mesaj atsan bu yazdıklarına kimse dayanamaz. Dayanıyorsa da gerçekten kalpsizdir.

Bu kadar güzel bir yazı bana yazilsaydi mesela aşık olurdum bence ona at bu yazıyı

Bunu yazdığın kişinin bölümünü ve isminin baş garfini söyler misin