Aradan aylar geçti. Kampüste milyon tane yakışıklı gördüm, bir sürü samimi komik kibar mizah seviyesi yüksek insanlar tanıdım. Hala dershanedeki çocuğu ve onun huzurlu sakin mavi gözlerini unutamadım. Gördüğüm en iyi ikinci mavi gözlerdi (birincisi Atatürk’ün gözleri). Bazen sıcak bazen soğuk yapıyor, taktik uygulayacak kadar önemsendiğimi düşünmüyorum. Ben onu dış görünüşü için sevmemiştim ama birinin beni ancak güzel olduğumda seveceğine inanıyorum ve bunu asla aşamıyorum. O yüzden, keşke biraz güzel olsaydım 🙁
