Gece gözümü kapattığımda sabah gözümü açtığımda aklımda hep sadece o vardı. Bana ufacık bir tebessüm etse günlerce mutluluktan uçuyordum. En küçük bakisina derin anlamlar yukluyordum. Ona hiç belli etmeden aylarca sevdim onu.
Bir muzik grubunu ya da bir diziyi sevse bende sevmeye basliyordum. Onun sevdigi her seyi kabullenmeye hazirdim. Sonra bir gun kabullenmeyecegim bir sevgisi cikti ortaya. Baska bir kiz. Dusunebiliyor musunuz benim onu sevdigim gibi bir baskasini seviyordu. Ben onun sevdigi seyleri severken belki de o sevdigi kizin sevdigi seyleri seviyordu. Bu durumda ben o kizin bir taklidi olmaktan baska bir sey olmuyordum. Hatta taklidin taklidiydim. Ben boyle dusundukce her sey daha da karmasiklasti. Aradan aylar gecti ve onu unutmaya basladim. Artik ileride bir iliski yasayabilecegime inanmiyorum. Sorun onu unutup unutamamam degil. Sorun sevdigim gibi sevilebilecegime olan inancimin kirilmasi.
