insanlarla konuşamıyorum,konuşacak bir şey bulamıyorum. herkesten çekiniyorum, göz teması kuramıyorum. zar zor birkaç kişiyle arkadaş olsam da kimseye yakınlık duyamıyorum. oturup dürüst bir şekilde kendimden bahsedemiyorum. hep karşıdaki ınsanı dinliyorum. kalp kırmamaya çalışıyorum. belki çok iyi biri değilimdir ama bu yalnızlığı hak edecek kadar kötü olmadığımı düşünüyorum. sürekli acı içerisindeyim ve acı çektikçe kendimi kurduğum hayal dünyasına daha da hapsediyorum. bir kısır döngüye girdim ve çıkış yolu bulamıyorum. halimi düşündükçe geleceğimden korkuyorum.
yapayalnızım.sevmek ve sevilmek isterdim.
