Hayatım boyunca yaptığım çoğu şeye pişmanlık gözüyle baktım. En azından son 6-7 senedir durum bundan ibaret. Adeta hayatımda sadece pişmanlıklar varmış da, yaşamımı bu sebeplerle sonlandırmalıymışım gibi. Açık konuşmalıyım ki, bu huyumdan vazgeçmeliyim. Yine de yaşamımı şöyle bir kolaçan ettiğimde üzücü veya damga gibi yakama yapışacak olayların daha çok olduğunu görüyorum. Benim için bu yaşananlar o kadar sorun değil aslında, benim için sorun olacak kısmı seveceğim kızın bu sebeplerle beni istememe hakkına sahip olması. Konuları fazla deşmeye gerek yok, bugüne kadar hep deştim, hep hayatımın her alanında benimle birlikte oldular zaten. Ütü lekesi gibi. Bir gün birini seveceğim, birine açılacağım ama o benim deşmeyelim dediğim bu gibi olayları yaşamış olmamı nasıl kabul edecek? Söylenmesi bile ürkütücü. Bugüne kadar bu olayları yaşamış olmamı tek bir kız anlayışla karşıladı, onunla da sürdüremedik. Bugünlerde yine bir kızla konuştum, pek sıcak bakmadı gerçi ama olur da aramızda bir samimiyet olursa, ona bu durumları nasıl anlatacağımı hiç bilmiyorum. Ben bu yaşadıklarımı bir kenara bırakmak istiyorum, aklımdan çıkarmak, yoluma devam etmek istiyorum. Yaşadığım pişmanlıkların içinde bile güzel şeyler görebilmek umuduyla hayatıma devam etmek istiyorum, ki pozitif düşününce en kötü yaşadığım olayda bile bir güzel durum görebiliyorum. Artık pozitif düşünmek, “İyi ki yaşıyorum, iyi ki yaşadım” diyebilmek istiyorum. Bir kızla konuştuğumda ise buna hata olarak bakmak istemiyorum.
