Ne yemek yiyebiliyorum, ne odaklanabiliyorum ne başka şeyler düşünebiliyorum.Onu aklıma her getirdiğimde,sesini her duyduğumda kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor.Kendime asla söz geçiremiyorum, kendimi çok fena kaptırdım ona . beni üzmesinden paramparça etmesinden , sözler umutlar verip çekip gitmesinden beni yarım bırakmasından o kadar çok korkuyorum ki ama şu an bana kendimi o kadar değerli o kadar önemli hissettiriyor ki daha önce hiç böyle sevilmedim , hiç böyle önemsenmedim.Gerçek hayatta yüzünü hiç görmemiş ,ellerine yüzüne tenine hiç dokunmamış olmama rağmen ona o kadar bağlandım o kadar kaptırdım ki kendimi tanıyamaz oldum artık.
