Hüsranla geçen bir 4 yıl. Bakıyorum da birçok insan çok güzel arkadaşlıklar ve çok güzel ilişkiler kurmuşlar. Ben ise mezun olsam da kaçıp gitsem diyorum. Aslında kimseyi değil kendimi suçluyorum. Aslında psikolojimi mahveden bu dönemi suçluyorum. Tercihlerim ve davranışlarım hep yanlıştı. Ne beni seveni sevdim ne de sevdiğim kişi beni sevdi. Beni seven o iyi kalpli duygusal sarışınımın değerini sonradan anladım. Adımlar atıp hatalarımı telafi etmeye çalıştım ancak iş işten geçmişti ve herşeyi daha çok batırdım. Hiç samimi bir arkadaş çevrem, çevreyi bırak hiç samimi bir arkadaşım bile olmadı diyebilirim. Bu itirafı şuan atmanın sebebi aynısını yaşayan birçok insanın olması. Bence hala zaman varken birşeyleri değiştirin. Ben artık geri dönülemez bir durumdayım, siz de öyle olmayın. 3, 2 ve 1’ler zaten direkt kendine çeki düzen versin. Ya benim gibi fazla ciddiye almayıp herşeyi sallayıp mezun olmayı iple çekin ya da yine fazla ciddiye almayıp herkese zeytin dalını uzatıp güzel bir son sene, dolu dolu bir üniversite hayatı yaşayın. (2.si önerimdir, ilki hiç zevkli değil.)
