Daha 20’li yaşlarımın başındayım ama sanki her şeyi çoktan mahvetmiş gibi hissediyorum. Mükemmel koşullarda doğmadım belki evet ama var olanı iyileştirmeye gücüm yeter sanmıştım, her şey daha da kötü oldu sadece. Aşk, arkadaşlık bunları çoktan boş verdim çünkü özellikle bu okulda gördüm ki hepsi boş, hepsi yalan. Erkeklerin tek derdi çevresine hava atmakken kadınların da tek derdi çocuk gibi ilgi beklemek olmuş. Bu hem arkadaşlık hem aşk için geçerli. Ama tüm bunların içinde en azından ders çalışıp çaba gösterirsem bir kariyer sahibi olabilirim diye düşünmüştüm. Bile isteye sırf zevkine derslerden bırakan hocalar da stajda gördüğüm patron, müdür tiplemeleri de bana hep çabamın boşa gideceğini gösterdi. Neyi yanlış yaptım, neyi eksik yaptım, neyi fazla yaptım… Hep bunları sorguluyorum ve bu yaşta bu yük ağır geliyor. Bu düşüncelerimde yalnız olmadığımı biliyorum, bu yüzden bunu buraya yazmak istedim. Eğer bir geleceğin olmayacağını, olsa da emeklerinin ve hayallerinin çok altında kalacağını düşünüyorsan yalnız değilsin dostum. Umarım bir an önce bu bataklıktan çıkabiliriz, tamamen saplanmadan önce…
