Annem de dahil olmak üzere vefatından ötürü üzüleceğim kimse olmadığını fark ettim. Herhangi bir sendrom veya özürlülük de söz konusu değil. Bunun en büyük sebebinin en başta kendime değer vermiyor oluşum olduğunu düşünüyorum. Lakin bir yandan da bencil bir insanım. Değişik bir çelişki. Ne yazık ki aynı zamanda kötü biriyim, bencil oluşum sadece burada iyi anlamda işe yarıyor.
Hem kötü, hem de duygusuz biriyim.
Puan:
İtirafa Yorum Yap:
Hiç kimse o kadar duygusuz değildir zannımca. Belki de içinizdeki insaniyet duygularınızın uyanması için bir çocuğun başını okşamanız, bir yaşlının derdini dinlemeniz lazım. Bencillik konusuna gelince her insan bir parça bencildir aslında. En çok kendini düşünür, en çok kendine değer verir. Bu nefsimiz. Kendine haksızlık ediyorsun. Ama bencillik kötü bişey. Allah dahi ayetlerinde biz diyor. Biz yarattık diyor. Bizler biz demeliyiz. Sadece kendini düşünürsen işin içinden çıkamazsın kafayı yersin. Biz olabildiğimiz sürece insanız. Benlikten çıkabildiğimiz ölçüde insanız.
bende de aynı şey var öldürmüyor
İnançsızım, kendimi bir münafık ve zındık olarak nitelendirilebilirim. Duygulanım elbette var ama daha çok negatif duygular var. Kin, öfke ve intikam gibi. Neyse ki saçlarım dökülmedi. Bilmiyorum, belki bir yakınım ölse sadece ilk başta fazla tepki veremeyebilirim. Ondan sonra yokluğunu hissederim sanırsam. Galiba ağlamam ama özlerim. Kardeşim, annem ve bir yakın dostum dışında galiba kimseye üzülmem yine de. Böyle.
Oturup ciddi bir şekilde düşündüm ve o kadar da kötü biri olmadığıma kanaat getirdim ama iyi biri değilim, o kesin. 🙂 En azından düşünce şeklim normalleşti, zarar veren yapımdan kurtuldum ve daha da önemlisi sabredebiliyorum. Belki parlak bir hayatım olmaz ama özellikle eğer olursa eşime çok saygı göstereceğim. En kötü günümde bile kılına dahi zarar vermeyeceğim. Her şey medenice halledilir. Ölenlere üzülme konusu farklı, belki ağlamam ama sanırsam yokluklarını hissederim, özellikle de kardeşim ve annemin.
Iyi ve kötü ve muğlak kavramlar kardeş sen boşver bunları ama sevgi konusu ilgi çekici. Benim psikiloji alaninda çalısan favori bilim adamım Erich Fromm sevgiyi sınıflandırır ve temele kendine olan sevgini koyar. Sorunun belki de budur. Sevme sanatı isimli kitap işine yarayabilir
Kendimi sevmeyi denemek zorundayım.
Bir dönem bende kendimi kötü birisi olarak tanımlıyordum iyilik yapmak içimden gelmiyordu insanlara zerre sevgi ve sempati duymuyordum(öyle zannediyorudum en azından) .Bunu farkettim ve böyle biri olmak istemediğimi de anladım.Kendimi iyilik yapmak için motive ediyorum,insanalar için çabalıyorum başta ilgi çekici gelmesede yavaş yavaş kendimi daha mutlu hissetmeye başladım sana da tavsiye ederim.
bi ara gel görüşelim