Arkadaşlar, nasıl anlatsam bilmiyorum ama artık psikolojim bu durumu kaldırmıyor. Okul disindaki hayatımda çok neşeli ve mutluyum. Arkadaşlık ilişkilerine de çok önem veren biriyim. Hazırlığa başladığımdan beri içimde adını koyamadığım bir boşluk var, azalmak yerine gitgide artıyor. candan dostum dediğim arkadaşlarım şehir dışında okuyor ve haliyle her an yanimda olamiyorlar, onlardan bildiğim arkadaşlık ve burada görup yasadiklarim çok farklı. Hazırlıkta benim gördüklerim gündelik arkadaşlıklar, samimiyetsiz diyaloglar, bir nebze eğlenebildiğin ama onunla da tam sıkıfıkı olamadığın insanlar, garip bakışlar, kalabalık ve kaos ortamı ama bunun yanında gerçekten arkadaş olabilenler var onlara saygım sonsuz. Nereye baksam herkes eğleniyor, kalabalığın ortasında yapayalnız hissediyorum. İstediğim 10 kişi değil, 1 tane düzgün dost istiyorum yanımda her şeyimi anlatabileceğim. Ama yok, insanların enerjisini okuyabiliyorum ve çoğuyla bu yuzden ve uyuşamıyorum. Tek istediğim samimiyet ve iyi niyet ama olmuyor işte, çok yalnız hissediyorum, kendim olmak istiyorum. Belki 2. dönem geçer demiştim ama yine aynıyım. Üstüne üstelik bu ızdıraba ders anlatamayan hocalar da eklendi. Okula gelmeye güç bulduğum iki şey var, biri 12 hafta sonra bitişi, diğeri de kendi bloğumda hoşlandığım cocuk, içimdeki sevgiyi canlı tutuyor en azından, hep mutlu olsun. Böyle işte, içim daralıyor, sizi de daralttiysam ozur dilerim.
