Aslında hiç olmamış kişiye saygılarla ve kucak dolusu sevgilerle..
Çok özledim. Çok özledim bizi. Güzelim demeni özledim. Bitmek bilmeyen konuşmalarımızı özledim. Koşa koşa boynuna sarılmayı özledim. Hele ki uzun bir ayrılıktan sarılmak çok başkaymış. Birlikte kahvaltı hazırlarken bir videomuz var. Ne mutluyduk. Yani en azından ben öyleydim. O yaz boyu taktığın şapkayla ve şort kombinasyonumda etrafında gün boyu dolanıp karıncalık yaparken nasıl görünüyordum acaba? Amma hesapsız sevmişim. Nasıl durduğuma, nasıl göründüğüme bakmadan. Sevdim. Ne mutlu bana! Şimdi bu kışın ortasında kalın kazaklarım ve kalorifer içimi ısıtıyor, sen değil. İnsanlar keşke değişmeseler. Bana hep çok kötü bir izlenim vermiştir bu durum. Uzun süren ve kötüye giden bir değişim. Ne diyordu l.p. onu anlatmaya çalışmam onu unutmak istemeyişimdendir. Çok tatlı bir karakter bu çocuk, yürekli de hem.
Şimdi.. çiçeklerin bunca güçlüğe göğüs gerip hiçbir işe yaramayacak dikenleri neden büyüttüklerini anlamaya çalışmak önemli değil midir sence? Sence?
