Şunu itiraf etmek istiyorum ki gençlik olarak aşırı boşuz.(bunu kendim için de söylüyorum) Çoğumuz sürekli birilerini bulma peşinde, herkes birilerini kovalıyor, ama kimse kendine yetmeye çalışmıyor. Aidiyet duygusu her daim vardır bilirim, zaten bu yüzden dil din ırklara ve sonra milletlere ayrıldık. Ama artık sürekli “ruh eşi” dediğimiz saçmalığı bırakma vakti geldi bence. Zaten bir kere gerçek değil… Kendinize yettiğiniz sürece hiçkimseye ihtiyacınızın olmadığını, tek başınıza daha güçlü bir birey olacağınızı unutmayın. Hem ayrıca ne malum yalnızlık aslında doğru yol ise?
