endustrici cocuk

Bir zamanlar karanlık gecelerde kaybolmuştum, garipti aslına bakarsan ama zamanla alıştım körlüğe. Kör insanın halini hiç düşündün mü? Düşünemezsin. Düşünmek de istemezsin. Onlar bana yıldızları anlattı, ben de hep aradım o yıldızı. Ama göremiyordum ki nasıl göreyim anlattıklarını? Sonuç olarak ben âmâ idim bilmediğim yollarda gezen. Sonra bir gün ayağım takıldı düştüm bir sonsuzluğa. Kafamı kaldırdığımda ne gördüm biliyor musun? Bir sürü yıldız. İstemediğim kadarı oradaydı ve hepsi benim gibiydi. Elimi uzattım bir anda gökyüzü ikiye ayrıldı. Sanki benden kaçıyorlardı, hiçbirini elime alamadım. Birkaç dakika sonra bayılmışım. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Uyandığımda tekrar aynı karanlık yerdeydim. Belki bir gün güneşi görürüm de gözlerim açılır. O güne kadar sonsuz bir döngünün içinde ebediyete kadar belki kalmaya devam edeceğim. Yolun bitiminde bunların nereden geldiğini sorgularsın belki ama ben bile bilmiyorum kim olduğumu.
Masmavi gökyüzünün sarı buğday tarlalarıyla kesiştiği yerde başlıyor hikayemiz. İçinde garip hisler var tarif edemediğin. Kafanı kaldırdığında başka dünyaları görüyorsun. Belki de hayatını bu dünyaları bulmak için harcamışssındır. Şaka gibi değil mi bunlar? Bence öyle. Nefes alış verişlerin hızlanıyor ve bir umut bağırıyorsun kimse var mı diye. Ama nafile. Seni kimse duyamaz sanırım. Adımlarını hızlandırıp koşmaya başlıyorsun (…)