Dostlar bir el atın hele

Bende öyle hissediyorum ve bundan yorulduğm ve çok sıkıldığım için onlarla iletişimimi kestim çünkü onlarla bu konuyu konuşmanın bir sonuca varmadığını anlayınca tek çare bu gibi geldi

İnsanlar, kendileri dışında herkese sığınacak liman gözüyle bakarlar zaten. Liman, durak, kaldırım ya da hizmete kapalı olmanı umursamazlar çoğu zaman. Ne düşündüğünü ne söylemek istediğini. Bir insan için yalnız kendisi vardır. Diğerlerine kendini ne kadar boş bir sandık olarak gösterirsen o kadar dolarsın. Ağzına kadar, kusarcasına. Seni açacak bir pandoran yoksa, muhtemelen evet, için çürür. Kendi pandoran ol, dinlediklerini biriktirme. Başkalarına çözümler üretirken kimsenin seni paramparça etmesine izin verme. Kendini tanı, sınırlarını iyi çiz. Kendine dikkat et! Kısa sürede içindeki dertlerin kelebek olup uçması dileğiyle!

Valla bana da çokça psikolog muamelesi yapılıyor Yani öyle ki cidden bir terapi seansındaymışız gibi basit bir hoş beşten sonra direkt dert anlatmaya başlıyolar. İşin bi de şu tarafı var ki, ben insanlara çok güvenmem ve dolayısıyla çok da açılmam ama sıkkın olup sadece sohbet edecek birilerini aradığımda aynı insanların anlatacak dertleri olmadığında bu kadarına bile hiç de hevesli olmadığını farkettim

Sonuç olarak ya her koşulda destek olmaya çalıştığım insanların müthiş bencilliğini görmezden gelip yüzeysel bir düzlemde onlarla takılmaya devam edecektim, ya da bu ikiyüzlülüğü hayatımda istemiyorum diyip yalnız kalacaktım. Ben yalnız kalmayı seçtim ve şu an hayatımda gerçekten arkadaşım olduğunu düşündüğüm tek bir insan bile yok. Belki sen de kendi seçimini yapmalısındır…