ara ara yine aklıma geliyorsun. kalbimi nasıl kırdığını unutmuş değilim. çok yara aldım, iyileşmem de zaman alıyor. seni hiçbir zaman görmek istemiyorum. duygularımın farkındaydın, beni yine de incittin. bu kadar kırıcı olmana gerek yoktu. akademik hayatta başarılı olacağım diye bir yerlerini yırtıyorsun ama içinde bir gram sevgiye de saygıya da yer yok. her şeyden önce insan olabilmeyi öğrenseydin keşke. gidip hep beni üzecek birilerini sevdiğimin farkındayım çünkü benim öğrendiğim sevgi bu demek. bu yüzden hiçbir zaman yüzüm gülmüyor. ben imkansız olanı seviyorum sanırım, ne kadar güzel de vakit geçirsek benim seçtiğim insan benim için hiçbir zaman doğru insan olmuyor. sevgi bu kadar acı verici olamaz, olmamalı. elbette bazen biriyle konuşunca ve karşı tarafın da senden hoşlandığını anlayınca her şey bu kadar basit olamaz gibi düşünüyorum çünkü daha önceki deneyimlerim hep acılıydı. toparlanmam için zamana ihtiyacım var, yeni birine değil bunun da farkındayım. kafam düşüncelerden bunalmış durumda. umarım bir daha karşıma çıkmazsın, hoş çıksan da selam bile vermekten aciz olduğun apaçık ortada ya neyse.
