Her gün bir öncekinin aynı gibiyken ben bir önceki benden farklı olamıyorum. Her gün aynı moral bozukluğu, aynı eylemler ve aynı ruh hali. Eski kimliğimin üstüne bu okulda sanki yeni bir kimlik yaratmışım gibi. O neşeli, gözleri hayat dolu bakan çocuk artık yok. Yerinde bu hüzünlü, bu kronik artık var işte. Karanlığa doğru ilerlerken ışığımı tüketiyorum. Ve arkası, uzay boşluğu gibi beklentisiz bir sessizlik…
