Adil mi şimdi bu yalnızlık?Seni uzaktan incitmeden seven birine yapılır mı bu, bir elveda bile demeden ayrılmak hak mı? En uzun geceden yazıyorum sana.Aşkımı mühürlediğim geceden..Hatırlarsın, çünkü gördüm o içindeki küçük, masum çocuğu, sevinçten havalara uçtuğunu fark etmedim değil. Defalarca tutuştu o içimizdeki ateş.Sen her ne kadar bitti desen de.Gerçeği gözlerinde gördüm.Gerçek aşk bu olsa gerek diyorum içimden.Bir gün anlayacaksın beni neden bu kadar çok çabaladığımı neden aşktan bu kadar çok bahsettiğimi ama sanırım iş işten geçmiş olacak.Sen bunları okurken ben çok uzaklardayım.Ama bir his kadar yakınım da aynı zamanda.Gözlerini kapattığında içinde parlayan o şey var ya işte o benim, istesem de kopamıyorum senden.Hayatın anlamıdır aşk.Elindeki her şeyi kaybettiğinde elinde kalabilecek tek şey hatta.Ruhu okşar naifçe.Ruhu yüceltir.Tarif etmek istesen de anlamaz kimse.Şaşırıyorum doğrusu ama anlıyorum da seni maalesef, eğlenmek istedin bir replika gibi.Herkes gibi olmayı seçtin.Beni bu konuda ne denli üzdüğünü bahsetmeyeceğim bile.Aklının alamayacağı yaşadığım şeylerden sana bahsetmeyeceğim.Ne diyebilirim hayat senin ve onu istediğin gibi yaşayabilirsin.Ama sen ilk aşkını kaybettin.Bir daha arasan da bulamayacağın bir şeyi..
