Normalde buraya yazmazdım,en iyi arkadaşım annem,onunla konuşurdum ama beni ne kadar üzdüğünü bilmesini istemedim,ona karşı olumsuz düşüncelere kapılmadını istemedim.Bir senedir aynı kişiye aşığım o da beni sevdi ama hayat önümüze engel çıkardıkça biz birbirimizi koruyamadık bunlardan,herkesi ve her şeyi bir kenara bırakıp savaşıp el ele çıkamadık , adımızı koyamadan yaşadık ilişkiyi.Artık ikimiz de birbirimize güven duymuyoruz ,bu sebepten de ayrıyız.Ben hazırım tekrar savaşmaya ama o düşünmem lazım diyip beni yalnız bırakıyor,ilk defa kaybetmekten korkmuyor,artık bittiğini düşünüyorum onun için bazı hislerin,erkekler böyle midir çekilirler mi.Ama ben hala ağlıyorum,her sabah mutsuz uyanıyorum,öfkeleniyorum ama öfkem dindiğinde çok güçsüz birine dönüyorum,hissettiğim acıyı tarif edemiyorum,hayatımda ilk defa birine bağlandım böyle.Bu acı nasıl diner bilmiyorum,acı içinde kıvranan o kadar hasta insan ölüm yerine savaşmayı seçerken ben nasıl duygusal yönden bu kadar kırılgan ve tahammülsüz olabiliyorum bilmiyorum.

www.ytuitirafediyor.com