Ben bir kız sevdim, çocukluk aşkımdı. Kendimi bildim bileli onu sevdim, uzaktan, için için sevdim… Hissettirmeden sevdim. Dalga geçti benimle, rezil etti herkese. Yine de sevdim, çok sevdim. Utandım, utandırdı. İçten içe sevdim senelerce. Sevgilisiyle ayrıldığı zaman gözlerinden bir damla yaş akmasın diye barıştırdım. Çok sevdim. Sonunda bana beni sevdiğini söyledi. O kadar çok seviyordum ki beraber olduğumuz süre zarfında bir kez olsun dokunamadım ona. Oturduğumuz son gün veda gibiydi. Hiç bırakmak istemedim. Okul tatile girdi. Ayrıldık… Paramparça olduk. Sonra daha da toparlanamadık. Bütün emeklerim boşa gitti. İstediğim üniversiteyi bile kazanamadım. Sonra bana tekrar yazdı. Çok özledim diye, 2 gün sonra sana karşı arkadaşıma mesaj atmış ona karşı bir şey hissetmiyorum diye. Şimdi konuşuyoruz. “Arkadaş” gibi. Bir gün olsun aklımdan çıkmadı, bir an olsun. Ama o beni çoktan sildi. Hangi Koza baksam onu görüyorum, bana yazanlara haksızlık ediyorum, kendimden nefret ettiriyorum, tek sebebi ona duyduğum sevgiye ihanet etmemek. Şimdi size içimi döküyorum, bir akıl verin dostlar.
