Geçen birisi bir itiraf yazmıştı sana bakmayacak birinden hoşlanmak diye ben o itirafta çok kendimi gördüm. aslında o itirafı okurken bile onun kendine çok büyük bir haksızlık yaptığını ve aşk dediğimiz şeyin dış görünüş olmadığını düşünüyorsun ama kendine gelince sende o kişiden farksız dusunmuyorsun yoksa hicbirimiz cirkin insanlar değiliz içimizi bozmadigimiz sürece. Son 3 yılda toplasan 10 kere o da sınavlarda ya da derse geldiği kırk yılın başı görüyorum bende onu ve her gördüğümde bir süre orda kalıyorum o anki mutluluk ve heyecanla ama burukluğu da oluyor (o bana bakmaz ki). Hatta yanlışlıkla göz göze gelsek direkt gözümü kaçırırım ondan bir an bile hoşlandığımı sanmasın diye sonra yüz kere o baktığı 1 saniyeyi düşünürüm . O itirafı okuduktan sonra gelen duygu yoğunluğunda bir iç dökme niyetine yazmak istedim .