Bugüne kadar hastalıklarımın çok acısını çektim. Bugün bir forumdan bir kişi başlıkta geçen hastalığımın ömür boyu geçmeyeceğini söyledi ve ben nedense buna çok takıldım, çok kırıldım. Rapor vermediler, tedaviyle işlevselliği tam düzelen dediler. Heyet görüşmelerime gidiyorum. Kibar davrandığım için bir kaç heyet sonra her şey kapanacak. Lakin acaba ben gerçekten düzelemeyecek miyim? Maalesef intiharı denedim. Ölmem garanti gibiydi ama bir şekilde kurtuldum. Aynı zamanda ciddi kavgalarım oldu, hastane yatışlarım da. Sinir harpleri. Aile ve akrabalara zarar vermeler de cabası. O adam aynı zamanda evlenmemem gerektiğini söyledi. Düzelmeyeceksem gerçekten olası olduğu üzere evlenmemeliyim. Aşk hissime zincir vuruldu anlayacağınız. Çok sevdiğim bir kız var ve onun da dengesini bozmuş olabilirim. Herhangi bir zarar verme, hakaret etme ve tehdit etme durumu olmadı ama ona kendimi anlattım. Mesajlarla. Bazen konuşmak istediğimi söyledim. Bazen de düzelmeyebileceğimi söyledim. Ve o mezun oluyor. İlk defa bir kızı bu kadar sevdim ve yine olmadı. Üzgünüm, kahroluyorum ama olmaması gerekiyordu ve olmadı. Düzelmeyi çok istiyorum. Bir daha seversem gerçekten sevebilmek için. Normal yaşayabilmek için. Her gün cinayet haberi, aile katleden baba haberleri duyuyoruz. Ben bunları yapacak biri değilim ama yine de çok sinirliyim. Ben normal olmak istiyorum, ben aile kurmak istiyorum. Ben düzgünce mesleğimi icra etmek istiyorum.
Atipik Affektif Bozukluk
İtirafçı Nicki: Hasta Olmak Istemeyen
5 Haz 2017 | Fikir Verin | 2 |
Puan:
İtirafa Yorum Yap:
2 Yorum
Inline Feedbacks
View all comments
Güzel yoruma Cevap
7 yıl önce
Çok güzel yazmışsınız. Her şeyden önce kendimi severek başlamalıyım.
0
Yanıtla
Ytü kampüs’te ilanlara bakarken bu siteye denk geldim ve anlamsız olduğunu düşündüğüm konuların arasında bu itiraf ilgimi çok çekti. Umutsuzluğunu, kaygını bir nebze olsun anladığımı düşünüyorum. Empati kurmak için harcadığım çaba bile beni kendime getirdi. Seni buna, buradaki bir mesajla ikna etmem mümkün değil ancak çözümsüz olduğuna dair hissettiğin kaygı beni çok üzdü. Hayatta tercih etmediğimiz şeylere katlanmak zorunda olmamız yetmiyormuş gibi psikoloji de oldukça kırılgan ve karışık bir sistem. Çoğu zaman bu kukla ustalarının elinde savrulup duruyoruz. Ancak senin bu farkındalığın ve fedakarlağın -insanın çok sevdiği bir şeyden vazgeçmesi hiç kolay değil- bu rahatsızlığın çok ötesinde. Sen farklı birisin ve bu farklılığın bazen ‘normal’i yaşanılmaz kılıyor olabilir ama ben inanıyorum ki üstesinden gelmek için harcadığın çaba seni gün geçtikçe daha güçlü ve farklı kılmaya devam edecek. Ne olur pes etme.