Aşk dediğin iki zıt kutuptur.
Bir insanın ilerlemek için olan motivasyonu aşktır benim gözümde.
Bir insanın ilerlememesi için tek neden aşktır.
Öyle bir noktaya getirir ki adamı ne yaparsan yap tek motivasyonun aşık olduğundur.
Öyle bir andır ki hiçbir şey yapmadığın, yapamadığın an aşık olduğundur tek düşündüğün.
Neden?
Ben neden üretken olduğum zaman tek sebebi bu olmalı?
Ne yaparsam yapayım, ortaya koyduğum her şeyin ucunda o olmalı?
Başyapıtımı ortaya koyduğumda neden her şeyi ona bağlamalıyım?
Neden hiçbir şey beceremediğimde, tıklandığımda sebebi o olmalı?
Bitirdiğimde mutlu olduğum ürünlere ileride baktığımda neden hüzünlenmek zorundayım ben?
Neden hiçbir şey yapamadığımda, boş kaldığımda tekrardan ucunda o olmalı?
Bir bira içmeye gittiğimde, yalnız olduğumda, neden keşke onunla olsaydım deyip vaktimi harcamak zorundayım?
Neden beni çok seven, onları çok sevdiğim canım ciğerim arkadaşlarımla bira içmeye gittiğimde, şu an onunla olabilirdim deyip anı yaşayamıyorum?
Zaman duruyor gibi oluyor. Çünkü o yok.
Zaman fazla ilerliyor gibi oluyor. Çünkü o burada değil.
Hepsinin sebebi o.
Bütün hepsinin.
Yanlış anlaşılmasın, aşık olduğum somut biri yok.
Artık yok.
Fikri bile buna yeter.
Hepsinin, bütün hepsinin sebebi o.