lafı uzatmadan direkt konuya gireceğim. çünkü yazı uzun olacak. baştan söyleyeyim “ne boş yapmışsın” veya “okumadım kardeş durumumuz yoktu” yazacak kadar maymundan hallice iq’ya sahipseniz hiç yorum yazmayın ve okumayın lütfen 🙂 teşekkürler.
sosyal medyada, (eskiden) çevremde, yaşadığım şehirde, bizzat üniversitemizde vs. vs. kısaca her yerde herkesin sevgilisi olduğunu düşünüyorum ve bu bende aşırı derecede aşağılık kompleksi bazen de kıskançlık yaratıyor. neden mi? çünkü şu anki bulunduğum yaşa (22) kadar kimseyle sevgili olmadım. şimdi diyeceksiniz. sen de kendini geliştir, spor yap, bakımlı biri ol ya da girişken ol vs. vs. iştee sorun burada bu verilecek banal önerilerin hepsini yaptım. ancak olmadı. spora başladım. belli bir süre gittim. pandemi başladı. bi daha gidemedim. kendini geliştirme anlamında küçüklüğümden beridir araştırmayı ve okumayı seven biri olarak naçizane bi şeyler yaptığımı düşünüyorum. kaldı ki birçok flörtüm oldu. hepsi de başta beni görmeden fikirlerimi, hayatı görüşümü beğendi. sonra da dış görünüşümü (yani büyük çoğunluğu). özetle başka insanlardan da bu konuda teyit aldığımı düşünüyorum. girişken de oldum. sosyal hayatta olamasam da makul şekilde sosyal medyada özgüven patlaması yaşadım.
ha bu arada flört demişken. evet birçok flörtüm oldu. ama hepsi sanaldan oldu. hiçbiri ile -evet hiçbiri ile- buluş(a)madım. belki sosyal medya platformlarından çok sınırlı olanlarını kullandığım için veya düpedüz şanssız olduğum içindir. bilmiyorum. bildiğim şeyler; kimisinin hislerimi sanaldan tam olarak belirtmediğim için beni bıraktığı -terk etti demiyorum çünkü hiç bir arada olamadık- kimisinin benle buluşmaya cesareti olmadığı için buluşmadığı. yani aynı şehirde olduğum biri benle sırf virüsten dolayı 1 ay buluşmadı. daha ötesi var mıdır bilmiyorum.
tekrar aşağılık kompleksi kısmına gelirsem. benim diğer insanlardan ne farkım var diye kendime sorup duruyorum. hani toplumun yakışıklılık/güzellik anlayışıyla değerlendirdiğimizde ortalama bir dış görünüşe sahibim. en azından bir tarzımın olduğunu düşünüyorum -rock’n roll hell yeah- yine ortalama bir kiloya sahibim (şişko ya da aşırı zayıf değilim yani). ama olmadı işte. belli bir süreden sonra artık o kadar bıktım ki sanal ortamda da ilişki kurmamaya başladım. bildiğin en korktuğum şeye razı oldum lan: yalnızlığa. e çünkü 1500 kere de dediğim gibi olmuyor. okul açıldı diyelim. yine olmayacak. kulüplerde arkada sessizce kendi halimde takılıp söz verildiğinde konuşup kimseyle ilişkim ilerlemeden mezun olacam sanırım. bölümden umudu çoktan kestiğim için hiç bahsetmiyorum. mezun olunca da yine aynı şekilde devam ederse beni en iyi şekilde görücü usulü kurtaracak 🙂 gerçi onda da tam evleneceğim sırada terk edilirim filan.
sonuç olarak içinde bulunduğum bu durumun çözümü var mı? ben sadece birileriyle sevişemediğim için mi bu psikolojideyim yoksa hiç sevgilim olmadığı için mi? ya da ikisi birden mi? bilmiyorum. bu itirafı da benim gibi “loser, ezik, bahtsız” insanların varlığını belki burada görürüm de “iyi lan yalnız değilmişim” diyerek mutlu olurum umuduyla yazdım. bu arada bilerek o kelimeleri tırnak içine aldım. kimse bu yaşına kadar sevişemedi ya da sevgilisi olmadı diye o lakapları hak etmez. daha beterini hak ede… şaka şaka 🙂