YTÜ'nün öğrenci Twitter hesabı: @ytukampuscom
Ön bilgilendirme; bu bir aşk itirafı falan değil o yüzden birinden itiraf bekleyen kişilerin ümitlenmesin istemem.
Konuya girmeden önce biraz kişiliğimden bahsetmenin doğru olacağını düşünüyorum. Arkadaşları tarafınca şen şakrak, muzip ve destekleyici görülen biriyim. Çevremdeki insanlara üzüntümü, öfkemi vb. kötü duygularımın hiçbirini göstermem. Ha ama neşeli olduğumda bunu kat ve kat etrafıma yayan biriyim. Desteklenmeye ihtiyaç duyduğum zamanlarda bunu gizler, arkadaşlarıma destek veririm. Bu dünyada en nefret ettiğim şey ise birinin karşısında ağlamaktır. Küçükken çok sulu gözlü bir çocuktum ve bu yüzden sıkça zorbalığa uğrardım. Ergenlik çağına geldiğimde ise durum değişmişti. o küçük çocuk gitmiş yerine öfkelendiğinde bile sükunetini koruyabilen bir genç kız gelmişti ki kimseye söylemesem de bu benim en gurur duyduğum özelliğimdir. Heralde küçüklükten kalma travmalardan kaynaklı. Şimdi değerli okurlar şunu düşünüyor olabilirsiniz; “Bacım, şimdi biz bunu ne yapalım, sadede gel.” Sorun şu; son zamanlarda çok şiddetli ağlama krizleri geçiriyorum. Ama nasıl, anlatamam. İçim çıkana kadar. Bu ağlama krizlerinin sebebi tabiki de belli…aşk acısı. O kadar ağlıyorum ki, tek başıma ağlamak artık beni sakinleştiremiyor. Birinin bana sımsıkı sarılmasını ve omzunda sessizce ağlamak istiyorum. Bana niye ağladığımı sormayacak, bana boş boş “geçecek” diye tesellide bulunmayacak, sadece beni sımsıkı tutup saçlarımı okşayacak, onun omzunda ağlarken bana hiçbir kötülüğün dokunmayacağını hissettiren ve bu durumdan rahatsız olmayacak birine ihtiyacım var ki böyle birinin olmadığına eminim. Hatta kız veya erkek olması fark etmeksizin, saatlerce ağlayıp kucağında ağlamaktan uyuya kalıp başka bir güne gözlerimi açtığımda orada olacak birine ihtiyacım var. Şimdi şöyle düşünüyor olabilirsiniz; “eee sen arkadaşlarına destek olan ve onları güldüren biri değil miydin? Onlar sana bu konuda destek olmadılar mı?” İşte başka bir sorun da bu. Arkadaşlarımın gözündeki imajımı bozmak istemiyorum. Evet bana bu konuda destek oldular hatta içimi döktüm ama içimi dökerken bile bunu gülümseyerek yaptım. Onca zor şeyin üstesinden geldim ve arkadaşlarım bir kez bile gözümden yaş geldiğini falan görmemişlerdir. İnsanların benim zayıf noktalarımın farkında olmalarını istemem, arkadaşım olsalar bile. Ayrıca hadi şu kucağında uyuma kısmını geçtim de sadece omzunda ağlama senaryosunu hiçbir arkadaşım izin verir mi bilmem çünkü bu…bir arkadaştan istenebilecek tuhaf bir şey hemde iki taraf içinde rahatsız edici olsa gerek. Şimdi sevgili okurlar, size sorum şu; Böyle ağlama krizleri geçirdiğim bir dönemde ne yapabilirim? Bu bana yabancı bir durum ve maalesef tahmin edeceğiniz üzere ailemden de yardım alamıyorum. Destekleyici bir aileye sahibim fakat bir erkek uğruna ağladığımı görseler “kızım sen deli misin?” sorusunu işitebilirim o yüzden onları bu meseleden muaf tutuyorum. Bu çektiğim aşk acısı aslında yeni bir şey de değil, baya oldu fakat son zamanlarda bana tokat gibi çarptı tekrardan. Verebileceğiniz güzel tavsiyeler içim meraklıyım ve buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim:3