Ben normal bir insan olamıyorum. Herkes gibi olamıyorum. Bu hayatı hep kasıntı yaşadım. İnsanlar şen şakrak iken ben böyle olamadım. Bu bir hastalık mı bilmiyorum. Hep sorgulandım. İnsanlar beni böyle kabul etmediler, hep dışladılar. İster miydim ben böyle olmayı. Kim ister ki. Soğuk,somurtkan,utangaç,robot gibi olmayı. İstemez tabii. Ben de istemedim.
Neden ben böyleyim diye sürekli sordum kendime. Yok yok bir cevap yok. Öyle değişmek de kolay değil. Üzerine yapıştı mı bu özellikler atamıyorsun. Üstelik hiç sevilmedim de. İnsanlar beni dışladı. Yanlarında olmamı istemedi. Kim ister böyle birini yanında. Muhabbet etmeyi bilmez, sessiz bir arkadaşı. Bir kere olsun değerli hissetseydim kendimi, şu sevilmeyi yaşamış olsaydım normal bir sevgi istedim fazla sevgide gözüm yoktu. Şunu anladım ki hayatta başarması en zor şey ‘gerçekten’ sevilmek, sayılmak, değer görmek. İşte ben bunları kazanmak için çok uğraştım ama olmadı. Pek inanmıyorum ama kaderim yazgısı bu sanırım çabalasan da değiştiremiyorsun bunu.
Ne güzel hayatlarınız var. Seviyorsunuz birbirinizi, muhabbet etmeyi, eğlenmeyi, her zaman mutlu gözükmesini biliyorsunuz,yaşıyorsunuz bu mutluluğu. Ben de sizi hep dışarıdan izledim. İzledikçe sizin gibi olamadığım için kahroldum. Mutlu olmayı başaramadım. İnsan olmayı başaramadım.
Ben artık daha fazla dayanamıyorum. Niye yaşadım ki bu hayatı? Niye yaşayayım böyle?
Bu kendi iç savaşımı yaşamaktan artık çok yoruldum.