Bayburtlu Hilmi Baba’nın bir dizesiyle başlamak istiyorum;
Gönül ne’dersin öğüdü
Yara kendinde kendinde
Ne ararsan iyi kötü
Ara kendinde kendinde
Sevilememenin sebebini hep başka yerde aradık durduk. Hep başkalarını suçladık, hep gönlümüze dokunmayan gönüllerin iffetine dil uzattık durduk. Ne bir yol aradık, ne de yola çıkmak için kendimizi hazırladık. Hep istedik, bizi sevsinler, bize gönül versinler. Ne yaptık peki? Sevmeden, sevmenin hakkını vermeden, bedelini ödemeden emeksiz bir kazancı bekledik durduk. Nefret, kin, öfke, fesat, bencil bir ruhla karıştık insanların içine. Kire, pisliğe bulanmışken insanların bizi farketmesini, bizdeki özde olmayan sözde güzelliği farketmesini umduk. Halbuki tek ihtiyacımız sadece sevmekti. Herkesi mutlu edebilecek bir sevgi…
