Savunmasız sandığın hayat yiyip bitiriyor seni. Önce fikirlerinden başlıyor, değiştirmeye çalışıyor, pek de zorlanmıyor sanki. Sinsice, zorla, küstahça gibi geliyor ama değil sen yapıyorsun hepsini istesen de istemesen de. Sen de haklısın yetmedi mi bu kadar sadakat ve şefkat. Artık tek ‘sorun’ bitirmek mi sonsuza kadar yoksa değişmek mi unutana kadar.
