kendince çabalayıp hayatın beklentilerini karşılamaması mı, yoksa sabredip mutlu sona hiçbir zaman ulaşamamak mı? hangisinde kendinizi daha yıpranmış gibi hissediyorsunuz? mesela ben kendimi mutlu etmeye çalışmaktan yoruldum. kendimi avutmaktan, başkalarına anlatamayacağın şeylerin kendi kafamda sürekli dolanıp kafamı kemirmesinden, başkalarını eğlendirip yalnızken iç çekmekten, üzmemeye çalışırken üzülmekten, kendimden başka birinin de benim mutluluğum için çabalamasını beklemekten…
bunları yazarken bile hissettiğim şeylerin gereksiz ve kendi içimde fazlaca abartılmış olduğunu düşünmeye zorlanıyomuşum gibi. kurduğum cümlelerin anlamları benden başkası için yok sanki. her daim bu kadar depresifken sürekli gülüp eğleniyorum. düşüncelerim duygularım karmakarışık. neye ihtiyacım var bilmiyorum. eksiğim.