Bir kaç ay öncesinde paylaşımı yapmıştım ama beni rahatlatıcak bir cevap alamadım o yüzden tekrar paylaşıyorum hatırlayan çıkmaz heralde.
Öncelikle konu başlığından iskambil hikayeleri yazmamı beklemeyin herkesin okumasınıda istemediğim için böyle bir başlık koydum girip okuyan pek olmaz. İkinci olarakta kesinlikle bi acı çektiğim pişmanlık duyduğum bir şey yok sadece yazmak istiyorum okuyan birileri olur belki ders çıkarır yada yanlış düşünüyorsam beni uyarır diye yazıyorum.
Kesinlikle aşka inanan birisi değilim ayrıca aşka inananların daha önce bi ilişkisi olduğunu düşünmüyorum yada aşık olduğunu. Aşk denilen şey karşılıklı sevgi ve mutluluktur değil mi? Yıllar önce birine kaptırdım kendimi aşk sandım meğer sadece bir tutkuymuş. 7yıl unutamadım kovaladım çok kötü hallere düştüm rezil oldum gururum kaç kez kırıldı arkadaşlarım uyardı dinlemedim bir gün unutacaksın dediler imkansız dedim. Sonra bir gün geldi ve yastığa başımı koyduğumda aklıma gelmediğini farkettim zamanla tamamen unuttum hayatımdan çıktı gitti. Ama bu süreçte yaşadığım şeyler beni artık olgunlaştırmıştı hayata daha düzgün ve mantıklı bakmaya başladım nasıl mı? Mesela aşk diye bir şey yoktu artık şu an da yok. Sen kızı görürsün hoşlanırsın eğer biraz da tipin uygunsa konuşmaya başlarsın her şey güzel giderse kızla sevgili olarak bir kaç ay takılırsın sonra ayrılırsın yada o ayrılır ama bağlanmak diye bir şey yapamazsın yapmamalısın çünkü acısını biliyorsun olaya sadece fiziksel olarak bakmalısın. Kendini buna şartlarsın kalbinle değil aklınla karar verirsin. Kız seni reddederse de hiç bişey kaybetmezsin hayata devam başka kız mı yok. Aynı durumun kızlar içinde geçerli olduğuna inanıyorum bu böyledir kimse gelip burada inkar edemez bunu karakteri gayet olgun kalbi tertemiz arkadaşlarım var gerçekten herşeyiyle dört dörtlük çocuklar ama tek eksikleri (yanlış anlaşılmasın Rabbim herkesi eşsiz güzellikte yaratmıştır) biraz tiplerinin yakışıklı olmaması. Günümüzde bu şekilde yürüyor bu işler.
Konuya giriyim çok uzattım sene başında tanıştığım birisiyle gereksiz samimi olduk herşey ani gelişti ilişki mevzularına asla duygusal bakmadığımı fiziksel gördüğümü yukarıda belirtmiş olmama rağmen kendisini kendime çok yakın hissettim. Beni anlıyordu ilgileniyordu belkide kendimi kandırdım bilemiyorum. Fiziksel özellikleri hiç bir şekilde ilgimi çekmeyen birisiydi kendisi ama tozlanmış kalbimin tozunu alacağını düşünmüştüm. Burdan sonrası tahmin edilebilir senaryo: OLMADI. Asıl önemli olan soru neden olmadı? Bu seferde karşımdakinin bana yakınlığı tamamen fizikseldi ben duygusal şeyler isterken karşımdaki daha farklı şeyler istiyordu yani hayattan çok sağlam bir tokat yedim. Peki ben artık nasıl birisine güvenip kalpten sevebilirim? Mümkün mü bu, ben pek mümkün olduğunu düşünmüyorum ve daha da kötüsü bundan sonra karşıma çıkan beni seven yada hoşlanan herhangi bir kızı kesinlikle üzeceğim elimde olan bir şey de değil bu. Umarım kimse tarafından sevilmem, kalbimin üzerindeki tozu kimse silmeye kalkmaz.
Bu kadar uzun bir yazıyı okuyan çıkacağını da düşünmüyorum ama okuyan birisi olursa bi düşünce bi fikir bir şey yazsın gerçekten psikolojik yardıma ihtiyacım var.
Rabbim sinek valelerini kupa kızlarından korusun.