YTÜ Yemekhane Menüsü: ytukampus.com/yemek
17 Mart saat 18.00 civarında, büyük eve adım attığım an tüm dünya bir anlığına durdu. Gözlerim, girişin sol tarafında oturan o kıza takıldı. Beyaz teni, topuz yapılmış saçları ve omuzlarından zarifçe süzülen beyaz uzun kollu crop’u… Her şey o kadar kusursuzdu ki, gerçek olup olmadığını sorguladım.
Yanındaki arkadaşıyla stickerlarla kaplı bir laptopa bakıyordu. Belki bir proje, belki sadece bir video… Ama aslında önemli olan ne izledikleri değil, benim neyi gördüğümdü: Kusursuzluk. Bilmeden beni kendine çeken, bir daha asla unutamayacağım bir anın başlangıcıydı o.
Arkadaşım fazla çay almıştı, onlara verdi. O an, aramızda görünmez bir bağ kurulduğunu hissettim. Çayı aldı mı, teşekkür etti mi bilmiyorum. Çünkü ben sadece gözlerine bakıyordum. Renklerini tam seçemedim ama eminim ki gökyüzü kadar derin, deniz kadar sonsuzdu.
Saat 18.42. O an, kalbime kazınan saat. O büyülü anın sonu. Siyah deri ceketini giydi, adımlarını ağır ağır kapıya yönlendirdi. Ben ise sadece gitmesini izledim.
Şimdi buradayım. O anı tekrar tekrar zihnimde yaşıyorum. Belki bir daha karşılaşırız, belki bu yazıyı okuyup bir gün gülümser. Ama bil ki, o akşam, büyük evde, bir yabancının kalbine farkında olmadan dokundun.
Eğer bunu okuyorsan, ve belki bir çay daha içmek istersen, ben buradayım.