Artık hiçbir şey eskisi gibi değil. Bende de bu böyle. Birbirimizi görüyoruz ama sen o kadar farklı; o kadar sen değilsin ki. Ekoseli gomleklerini giymeye baslamissin. Bir zamanlar benim giydigim gomlekler bunlar. Tabi ki seni görmek bana da iyi gelmiyor. Devamli bir şeyler başka şeyleri hatırlatıyor; zorlanıyorum. Tek anlamadığım ise nasil bu kadar kötü baktığın. Annenin sözünü hatırlasana. Her şeyden önce karşındakinin insan olduğunu unutma der o güzel kadın. Bir insan evladıyım. Tıpkı sana benzeyen bir insanın evladıyım üstelik. Senin gibi herkese derman olan bir babanın evladıyım. Fakat o bakışların.. daha fazla katlanamıyorum bu muameleye. Her şeyi bir kenara bırakalım, tamam mı? Unutalım her şeyi, hayallerimizi. Hiçbir önemi yok mu tek başıma katettiğim yolların, sırf sen beni affet ve artık öyle kötü bakma diye.. Artık öyle bakma. Artık öyle bakma. Başka bir şey istemiyorum. Hiç tanışmadık, hiç o birbirinden güzel anıları da yaşamadık farzet. Hiç sormadık o sahada birbirimizin adlarını. Hiç olduk. Bunu yapalım.
