Yaklaşık 7 aydır tanıyorum kendisini , oturup karşı karşıya kaç kez kelam ettin diye sorsanız bir elin parmak sayısını geçmez. Tutup yazılar yazdım , şiirler , besteler…
Dikilip karşısına okumadım da hiç , lakin bir şekilde ulaştırdım bir kısmını. Gün gelir de yanına gidersem , konuşmaya başlarsam elimde somut bir şeylerle ; kendimce şirin bulduğum hediyeleri sunup onu uzaktan nasıl sevdiğimi göstermek istedim belki de…
Tam olarak bir cesaretsizlik örneği gibi dursa da aslında hiç mi hiç alakası olmayan bir durum olduğu kanısındayım. Tanısan seversin diye bir laf var ya , aynen öyle be abi ; Tanısa harbiden sever diyorum kendi kendime… Aşk kelimesi varlığından bihaber kenarda usulca beklerken , bir teklif bile zamanlaması ve niteliği ile benim için büyük önem arz ediyor. Velhasılıkelam , günler öylece geçip giderken yanında birisini görmek ciddi anlamda acı verir diye düşünüyorum. Hayatın normal akışı sanki çok yolundaymış gibi , bir de o bahsettiğim bakmaya dahî doyamayacağım yârim dengemi bozmasa ya ?
Durum öyle sayın site sakinleri , gidip konuşuversem bir dert , kenara çekiliversem gönül razı değil. Evet , söyleyin çekinmeyin : Yahu kardeşim sen zaten aylardır kendi kendine yanıp tutuşmuşsun yarın birgün kızın yanında başka birisinin olması fazlasıyla muhtemel , senden de bir halt olmaz böyle giderse deyin…
Ama hangi şekliyle olursa olsun iyi bir tavsiyeye ihtiyacım var.
Yorumlarınızı esirgemeyin , hadi sağlıcakla…
