Bu yolculuk engellerle doludur. Bazen acımasızlaşırız, bazen duygusallaşırız, bazen sinirleniriz, bazen öyle anlar gelir ki beraber ağlayacağımız insanlar buluruz. Bu süreçte kendimizi tanımakta zorlanacağımız anlar olabilir. Kendi adıma konuşacak olursam bazen duygusuz olduğumu düşünüyorum, belki bir miktar hissiz, bazen de gerçekten de çok değer verdiğim insanlar olduğunu hatırlıyorum ve onlar için neler yapabileceğimi, kendimden bile vazgeçebileceğimi. Öyle bir insanım galiba, yüzüne bakınca bir duvar, bir set çekmiş birisi ama içinden tanıyınca o kadar da kötü olmayan, sevdiği insanlar için her şeyi yapabilecek birisi. Annem var, bazen atışıyoruz, çok sinirleniyorum, sonra onun ne kadar iyi bir insan olduğunu hatırlıyorum ve ne olursa olsun gerçekten sevdiğimi biliyorum. Kardeşimi, dostlarımı, akrabalarımı da seviyorum, kötü düşünmek beni bir yere vardırmıyor, zira ben kötü düşünerek sadece kendime ihanet ediyorum. Hatta babamı da seviyorum, sadece kendime itiraf edemiyorum veya edemiyordum. Bana emeği dokunan kimseye kötü düşünemem, siz de düşünmeyin. Sizi seveni siz de sevin, zira insanlar hakkında kusurları yüzünden kötü düşünmek bizi bir yere vardırmıyor, onları pozitif yönleriyle öne çıkarmalı, oldukları gibi kabul etmeliyiz. Sevin birbirinizi.
