Buraya son kez itiraf yazacağım bu sefer farklı konuda ama.
Dün Konserde içimden geçen herkesle karşılaştım konuştum bir tek onu göremedim.Şarkılar çaldıkça aklıma o geldi.Biliyorum çok zıt karakterleriz aslında ama çok güzel de olabiliriz.
Okuldaki son zamanlarım ve sürekli bir arada olduğum birine dokunamamak beni mahvediyor.Konuşsam hiç yalnız değil,arkadaşlarım “ona güvenme gıcığın teki diyorlar”.İçim kavruluyor resmen.Madem hiçbir şey olmayacak en azından içimdekileri dökmek istedim.Belki kimse görmeyecek,bakmayacak hatta
o bile kendini anlamayacak ama beni anlayan insanlar olacağından eminim.
Hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum,umarım hiç biriniz bu duruma düşmezsiniz.
Kendinize iyi bakın.
