Ben bu hayatta birini çok sevdim ama beni kimse sevmedi. Kimse bana aşık olmadı. Kimse benim için bişe yapmadı. İşte ben o gün anladım sevilmek de bir lütuf ve öyle herkese nasip olmuyor. O günden beri sevsem bile söylemiyorum çünkü eğer söylersem gider mi diye korkuyor dum. Bir gün sevdiğimi söyledim istemedi ve gitti. Artık uzaktan seviyorum. Hesapsız kitapsız beklentisiz seviyorum. Yani onu seviyorsam bundan ona ne:’) Hem böyle olunca onun fotoğrafını tanıyorsun kendini değil.daha mutlu oluyorsun. Ufacık şeylerden mutlu oluyorsun mesela. Biz en ufak şeylerden mutlu olan insanlardık ama aklımıza sevda diye bir şey soktular. Toparlanamadık..zaten onca sevgiye rağmen kalbi filizlenmemişse kalbinin toprağı sen değilsin demektir. Ama şu bi gerçek ki onu sevdiğim kadar duvarı sevseydim çiçek açardı. Zaten sevdiremedik kendimizi, ne bu hayata ne de hayatımızda olanlara.
Bu arada sevdiğim kıza gelince, Ahmet Ümit in dediği gibi “unuttum diyemem ama üzerimde bir tesirin kalmamış artık. ”
“Ben sahip olduklarımla mutlu olmayı öğrendim, sahip olamadıklarımın acısına ayıracak vaktim yok…” RAMİZ KARAESKİ.
:’)
