Herkes acı tatlı anılarını yazsın.

Matematik mi okuyosun yoksa

Benim anım yok.

Ben hiç sevmemem gereken birini sevdim. Hem de hiç sevmemem gereken birini. Başkasınındı o. Ama kalbine dinletemiyor işte insan. Çok mutlu vakitler geçiriyorduk beraberken. Ben konuşmadan bile ne demek istediğimi anlıyordu. Sanki birbirimiz için yaratılmış gibiydik. O da mutluydu benimle vakit geçirmekten. Sanki beraber bir hayat kurabilsek dünyalar benim olacakmış gibi hissediyordum. O olmadan hiçbir şeyin anlamı yoktu benim için. Onsuz geçen tüm anılarımı da sırf onunla görüştüğümüzde ona anlatabilmek için yaşıyordum. Hep keşke şimdi yanımda olsaydı da bu anı beraber yaşasaydık diyordum. Ben aslında hep onunla yaşıyordum… ve hâlâ da öyle aslında… ve belki de karşılığı da var duygularımın onda.. aslında aşkımın peşinde koşmaktan asla gocunmayacak ve gereken tüm cesareti de gösterecek bir insanım. Ama dedim ya imkansız… çünkü o başkasının. Ama yine de işte bir anım vardı onunla benim:) aslında onunla bir sürü anı biriktirdim ama bir an çok farklıydı benim için. Birkaç saniyelik bir an. Aşkı gördüm gözlerinde. Dünyanın en mutlu insanı olmuştum o an. O birkaç saniye benim hayatımın en değerli anıydı. Tüm bunları size benim için ne kadar değerli olduğunu biraz olsun anlayabilin diye anlattım..Sonra ise biraz vakit geçtikten sonra onunla asla kavuşamayacağımı düşünmeye başladım. Bir daha onun bana öyle bakmaya cesaret edemeyeceğini düşündüm. Onun başkasına ait olduğunu düşündüm. Ve beni bundan sonra bu hayatta artık hiçbir bakışın o bakış kadar mutlu edemeyeceğini düşündüm, anladım.. Ben hayatım boyunca hiçkimseyi onun kadar sevmeyeceğim ilerde bir gün evlensem çocuğum olsa bile onu asla unutmayacağım ve o asla kalbimden gitmeyecek. O hep benim için dünyanın en mükemmel insanı olarak kalacak. Ve benim en değerlim olarak. Ama asla da benim olmayacak. Ve artık sevdiğine kesinlikle kavuşamayacağını bilerek yaşamak kimseyi onun kadar sevemeyeceğini bilmek ve hayatıma biri girse bile ona her baktığımda aslında onu göreceğimi bilmek yani aslında artık hiçbir zaman mutlu olamayacağını bilerek yaşamak bu dünyanın en can yakıcı duygusu bence. Çok acı.. ama o bakış… dünyalara değerdi. Bu duyguyu çok az insan yaşar. Onlardan biri olduğum için mutluyum aslında bir yandan da.. benim kaderim de böyle imiş

Bir de benim hayatımda yaptığım en büyük hata sanırım şuydu ben dertlerimi çok içimde biriktirdim biriktirdim tüm acılarımı içime attım anlatacak kimsem yoktu anlayacak kimsem yoktu.. annem hep neyin var diye sorduğunda yorgunum yok bi şeyim deyip geçiştiriyodum ama üzüldüğümü anlıyodu. Bir gün dayanamayıp annemin omzunda hüngür hüngür ağlamıştım sonra o da benimle beraber ağladı tabi.. onun gözlerinde de çaresizliği gördüm. Evladı gözünün önünde perişan ama onun elinden hiçbir şey gelmiyo.. onun canını çok yaktığımı fark ettim ona haksızlık etmiştim. Ona bu acıyı yaşatmaya hakkım yoktu çünkü onun yapabileceği bir şey yoktu ve ben onu çaresiz bıraktım. Bunun için hep suçluluk duydum. Belki de en acı anım da buydu…

@Nicky Mouse; hayır.