Buraya yazınca rahatlar mıyım bilmiyorum, ama kendi çapımda bir şeyler karalamak belki uğruna verdiğim çıkmaz sokak sevdamın sancısını azaltabilir. Evet, sen renkli gözlü gözlüklü kız, bu satırları okumanı öylesine candan istiyorum ki… Senin hızına yetişmeye bilirdim ama emin ol yavaş da olsam sana kesin ayak uydururdum. Seni tanımak istediğimi soyledim ve sen dedin ya hani konuştuğum biri var diye, işte ben o cümleyi unutamıyorum. Söküp atamıyorum zihnimin soğuk ve sessiz sularından. Merak ediyorum acaba gerçekten mi öyle yoksa kibarca reddetme tarzın mıydı bu? İkincisi olmasını çok isterim;tabi mutlu olmanı da… “Ayrılığın adı kötüye çıkmış” demeyi bile çok isterdim, fakat “Bir türlü alışamadım yok oluşuna” diye biliyorum. Sensizliğin acısını yudumluyorum bir fincan kahveyle ve yukarı bakıyorum: “Bu gece gökyüzü yıldızlarla dolu ama sen yoksun burada”
