Kime itiraf ediyorum niye ediyorum bilmiyorum. Sanırım sadece bunları yazarak kendime itiraf ediyorum. Çünkü yoruldum. Güçlü gibi gözükmekten, mutlu davranmaktan yoruldum. Kızıyorum da şu an kendime. Neden zayıfça davranıyorsun diyorum. Kendime bile gerçekleri söylemeye katlanamıyorum. Kendime bile bunları söylemek ağır geliyor ama gitsin artık bu yük üzerimden. Ne düşündüğümün kendimce bi değeri bile yok. Duygularımı hiçe saymaktan başka bi şey yapmıyorum aslında. Sanki her şeyin sorumlusu duygularmış gibi. Sanki her duygu seni zayıflatan güçsüz düşüren bir illetmiş gibi. Mutlu olmak bile ağır geliyor. Çünkü kısa süreceğini biliyorum. Sonunda yine kötü şeyler olacak diyorum. Kim iyi kim kötü karar veremiyorum. Beni günlerce ağlatan, kendimi hiç olmadığım kadar yalnız hissettiren insanların bile iyi yanlarını hatırlayıp nefret edemiyorum. Bunları benim yüzüme vurdular diyorum yine kar etmiyor. İyilikti sonuçta diyorum. Diğer yandan beni seven insanlara bile tam güvenemiyorum. Çünkü kırılmak ne kadar acıtıyor biliyorum bi daha yaşamaya gücüm olmadığını biliyorum. Çünkü o değer verdiğim insanlar acıttı en çok canımı. Değer vermeye gücüm yok. Birine koşulsuz inanmaya gücüm yok. İyi ki varsın cümlesi bile ağır geliyor bana. Niye diyor bunu diyorum. Ne kadar tanıyo ki beni. En fazla ne kadar sevebilir ki. Sevemez bunu da biliyorum. Ama sanki bunun sonu gelmeyecek gibi. Kimsenin beni sevdiğine inanamayacakmışım gibi. İçimdeki yalnızlığa asla çare olmayacak gibi.. Böyle yazınca pesimist biri olduğumu ben bile düşündüm ama öyle bile değilim. Yarın bu yazdıklarıma katılamayacağım hatta. Her dakika değişen düşünceler çok yorucu. Yarın ne saçmalıyorsun bunları yaşayan bir tek sen misin diyeceğim. Senin yaşadıkların da ne ki, dünyada neler olup bitiyor senin yorulmandan kime ne diyeceğim. Evet kısaca böyle işte. Keşke her şey çok net ve basit olsa. Basit bir insan olmayı daha çok isterdim galiba. Not: aşkla falan alakası yok aşk acısı çekmedim bile hiç
Kime neyi şimdi bundan
Puan:
İtirafa Yorum Yap:
Not kısmı hariç sanki ben yazmışım yazıyı hisler bu kadar benzer aktarılabilir
Şu an ben bile yazdıklarımı umursamıyorum sanki. Hatta şu an bu yazıyı üşenmeden okuyan iki insan olduğunu görünce şaşırdım. Belki de yazmak iyi gelmiştir belki de sadece moralim şu an iyi olduğundandır. Ne bileyim işte böyle
Ama yani ben kendimi tarif etsem bu kadar olmazdı 🙂 noktası virgülüne kadar aynı
Kalabalık insani yalnızlastiriyor arkadaşlar. İçinize kapandikca, kalabalık daha da üstünüze gelecek gibi hissediyorsunuz. Bana da sadece metroda merdivenlerde koşusan insanlari izlerken bu duygular hakim oluyor. Onun dışında olan birçok derdime tasama rağmen dik duruyorum. Bu uzun yazını okuyup derdine ortak olup kendi sıkıntımi unutup belki yardımim dokunur diyorum. Sokakta mendil satan dedenin elinden 2 selpak alıp onu mutlu görüp mutlu oluyorum. Benim cebimdeki 2 sigara parası onu mutlu ediyorsa ne mutlu bana. Nickim hep farkli oluyor ama bu sitede ne kadar derdi olup yazan varsa kendimce bir öneri getiriyorum beni mutlu ediyor. Başta dedigim kalabalık içinde bir kişiye bile görunmeden yardımim olursa ben mutlu olurum dertlerim tasalarim benim de var illaki ama olsun. Kıymetinizi bilin en azından şu dünyada üzülurken anlasaniz da kalbiniz taşlaşmamis vaziyette. O kalbinizi sizi ufak da olsa sizi mutlu edecek şeylerle doldurun. Bir mühendis diliyle, mutluluk ekleyin hayat kabınıza üzüntünun derişimini azaltsin
Önerim Bi ara doktora gitmen çünkü yaşadığın şey bi rahatsızlık ve destek almadan atlatmak zor bu tarz bi rahatsızlığı Özellikle yorulduğunu hissettiğin için böyle bi öneriyle geldim umarım kendini bi gün iyi hissetmeye başlarsın
Aslına bakarsan atlattığım düşünüyorum artık. Zaten sürekli bu halde olduğum yoktu ama bazı olaylardan sonra çok yaralandım ve kendi karakterime de dokundu bunlar. Evet güven problemim hala sürecek bunu biliyorum ama güvenmenin getirdiği sonuçları da gördükçe eskiye dönmek istemiyorum. Şu zamandan sonra da yapacağım tek şey insanlara karşı bir yakınlık ya da uzaklık beslemek için zamana bırakmak olacak. Evet yorulmuştum ama bunu yakın arkadaşlarım ve kardeşim sayesinde atlattım. Benim kim olduğumu bana tekrar hatırlattılar çünkü buna ihtiyacım vardı. Ne yazık ki yakın arkadaşlarım da ailem de bana çok uzaklar ama ben onların samimiyetini de sevgisini de telefondan dahi hissediyorum. Hiçbir doktorun da bunu bana yaşatamayacağına eminim. Beni gerçekten tanımayan birileri beni asla anlayamazdı. Evet hislerimi açmak konusunda ne kadar zorlansam da ve bunu yanımda değillerken yapmak daha da zor olsa da bi şekilde bunu yapmak gerekiyormuş. Sanırım sorun her şeyi diplerde yaşamakla ilgili. Üzüntüyü de mutluluğu da diplerde yaşamak zarar veriyor ve malesef ben de öyle bir insanım.
Allah bizi yaratıp öyle başıboş bırakmadı. Senin bu düşüncelerine son verecek biri hiç beklemediğin anda çıkar karşına nasıl olduğunu anlamazsın. Arkadaşında sevgilinin de en iyisinden en güzelinden verir sana. Ona güvenmezsen bile bir yolunu bulur senin güvenini kazanır kapıdan kovarsın bacadan girer. Allah izin vermeden yaprak yere düşmez derler yaprağı bile düşünen varlık yarattığı kulunu bu halde bırakmaz bir hal çaresini bulur.
Benim acelem yok. Hayatımda doğru kişiler olsun ama varsın biraz geç girsinler hayatıma. Zaten güvenmeden aşık olmam mümkün değil işte o yüzden zamana bırakmak gerek bir de karşındakinin biraz olgun ve sabırlı olması gerek..
Çok teşekkürler bu içten yorumun için. Evet her şeyin bir çaresi vardır elbet ben de buna inanıyorum ve güveniyorum.
Bak ben şimdi bir Sprite açtım, arkadan da sakin sakin müzik çalıyor. Tam da şu anda geçmişi, maziyi hiçe saydım ve içimde bir huzur. Azıcık mutluyum da. Hayatımı sorsan öyle özel bir yanı yok. Sanırsam neyin ne olduğunu diğer insanlardan bir kaç gömlek daha iyi bilmek içimi ferah tutuyor. Sen de öyle yap, boşver. Aç bir Sprite.